Dzień 1 - Moje początki

Na początek krótkie dossier:

Tato Antoni Gorgolewski z synami - wyższy Maciej, niższy w ogrodniczkach to ja. Tak wyglądała ulica K. Brodzińskiego w 1950 roku.
urodziłem się 26 listopada 1946 roku w Bielsku-Białej.

Mieszkałem na ulicy Kazimierza Brodzińskiego  7, 100 metrów od słynnej szkoły podstawowej numer 6 w dzielnicy Bielska - Aleksandrowicach.





Ulica Brodzińskiego współcześnie.


Ja z bratem Maciejem często przebywaliśmy na drzewach 
Jako dziecko spędzałem czas na drzewach w ogrodzie, kombinując wokół stawu sąsiada Śleziaka różne zabawy, czasami kończące się kąpielą z żabami albo gorzej zimą na łamiącym się lodzie.







Moje jakby to powiedzieć selfie wykonane 23 kwietnia pewnie 1950 roku w moje imieniny, po tym jak wpadłem do stawu Śleziaka pełnego żabiego skrzeku














 
 Najwięcej adrenaliny dodawał nam kamieniołom sąsiadujący z ulicą Brodzińskiego i zimą i latem.
Mój brat zagląda z bezpiecznej odległości na pionową ścianę kamieniołomu. W tle mały narciarz zasuwa na nartkach na zbocze obok Ogródków Działkowych albo dalej na Żabią.

 Przeżyliśmy te lata bez specjalnego uszczerbku na zdrowiu. Ale nadszedł czas nauki w szkole podstawowej słynnej z tego, że jej kierownikiem był były pięściarz Faber ksywa Foc. Jak ktoś coś przeskrobał, to kierownik karę wymierzał na szczęście nie pięścią a rózgą na krześle                     w kierowniczym gabinecie. A o karę było łatwo, bo na ulicy Brodzińskiego wzdłuż szkoły i bardzo dużego terenu z boiskiem ciągnęły się drzewa z czereśniami, co było dla nas łakomym kąskiem i często nauczyciele na czele z panem Brodą, mieszkającym również niedaleko, łapali nas za uszy i stawiali przed surowe oblicze kierownika - pięściarza. Gdy ukończyłem piątą klasę, rodzice przeprowadzili się do domku jednorodzinnego wybudowanego przez dziadka w 1938 roku na ulicy Lotniczej 32, co będzie miało w przyszłości duże znaczenie, jako że sama nazwa ulicy sugeruje bliskość lotniska. I rzeczywiście codziennie miałem okazję przyglądać się startującym i lądującym samolotom i szybowcom. Na dodatek moim sąsiadem był ówczesny szef wyszkolenia lotniczego Aeroklubu Bielsko-Bialskiego pan Adam Flis, ojciec dwóch synów - starszego Witka i młodszego Jurka.



Ale wracając do szkoły, to również musiałem ją zmienić i tak wylądowałem w podstawówce numer 4 na Placu Ks. Ściegiennego. To była duża zmiana. Od lotniska do tzw. Hulanki gdzie było rondo tramwajowe linii 2 szedłem na piechotę, ale za to jazda tramwajem to było coś. Obok motorniczego siedział akordeonista i grał ku uciesze podróżujących. Często wisiało się na schodkach, czasami stało się na zderzaku i tak się hartowało do dalszego życia, uważając aby go za wcześnie nie stracić.
Pewnie jeszcze ten post ulegnie zmianie, ale chwilowo musi wystarczyć.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bogumił Bereś - Diana wyznacza nowe kierunki w konstrukcji szybowców wyczynowych.

Obraz
mgr inż. Bogumił Bereś Wspomnienie o mgr inż. Bogumile Beresiu. Tak, nie ma już Bogumiła między nami. Jego nagła śmierć bardzo nas zaskoczyła. W pamiętny wtorek 2 lutego 2016 roku w ciągu dnia wykonałem kilka prób połączenia się telefonicznego z Bogumiłem. Nie odpowiadał. Martwiłem się coraz bardziej i jak się okazało następnego dnia Bogumił już nie żył. Znaliśmy się od czasów rozpoczęcia pracy przez Bogumiła w SZD, które w końcówce lat siedemdziesiątych nosiły nazwę PDPSz-PZL Bielsko.  Przedsiębiorstwo Doświadczalno-Produkcyjne Szybownictwa PZL-Bielsko ( dawne Szybowcowe Zakłady Doświadczalne ) Ja od początku lat siedemdziesiątych w zakładach oprócz  pracy związanej z remontem szybowców zajmowałem się fotografią dokumentującą próby w locie. Zaś z Bogumiłem połączyło nas wiele zainteresowań - od fotografii przez muzykę, narty, rowery do lotnictwa oczywiście.  Od Bogumiła nabyłem kolejny analogowy aparat fotograficzny Pentacon Six, którym fotografowałem szybowc
Czytaj więcej

Zbójnik Jakubek i spotkanie integracyjne w Krynicy.

Obraz
Teraz zupełnie współcześnie, prawie współcześnie ( 15.07.2011 roku ) – w lipcowy piątek na wschodnich zboczach szczytu Kotylnica odbyło się spotkanie integracyjne kilku firm. Z lotniska w Bielsku-Białej udałem się na miejsce samochodem z zabezpieczeniem paliwowym dla śmigłowca, który już od kilku godzin "woził" spragnionych lotniczych wrażeń pracowników firm. Po lotach pogoda zmieniła się diametralnie. Szczyt i zbocza Kotylnicy oraz sąsiednich szczytów zniknęły w ciężkich nisko zawieszonych chmurach. My w strugach deszczu schowaliśmy się w samochodzie. Helikopterek stał samotnie na środku polany oświetlany błyskawicami szalejącej burzy. Co jakiś czas udawałem się za pagórek by spojrzeć na dolinę Mochnaczki ciągnącą się w stronę Nowego Sącza by ocenić możliwości odlotu śmigłowca. I tak mijały kolejne godziny oczekiwania w nieustającej burzy. Po dwóch i pół godzinie podjechał do nas samochód, kierowcę zaprosiliśmy do naszego vana. Okazało się że przyj
Czytaj więcej

Prawie śmiertelne porażenie prądem podczas gry na koncercie.

Obraz
Jak zagrałem koncert na „elektrycznej 230 volt” gitarze. Mamy Nowy Rok 2018, styczniowy bezśnieżny poniedziałek, zaliczyłem lotnisko, a później na nóżkach wpadłem na Dębowiec dla treningu - trzeba nabrać kondycji na nartki bo być może spadnie śnieg tej „zimy”. Po powrocie pomyślałem sobie że trzeba coś napisać moim dzienniku i tak 51 lat temu dokładnie 1 maja   1966 roku to była   niedziela, mieliśmy z Januszem Gibnerem i Józkiem Kumorkiem zagrać koncert gitarowy   w parku Włókniarzy który to park dzisiaj nazywa się imieniem Adama Mickiewicza. Ale ad nova. Skąd u mnie muzyczne zainteresowania, bo o zdolnościach trudno mi wyrokować. W piątej, szóstej i siódmej klasie szkoły podstawowej nr 4 w Bielsku-Białej oprócz zajęć w ramach „uzupełniania” wykształcenia poświęcałem się modelarstwu i grze na pianinie. Modelarstwu z własnej woli, zaś według mojej mamy miałem zostać pianistą, dodam że słynnym, co spotykało się z mojej strony z bardzo dużymi oporami. Tato Antoni grał na sk
Czytaj więcej